دی اکسید کربن یک مولکول کوچک با ساختار O=C=O است
دی اکسید کربن در تابستان امسال به دلایلی در میان اخبار منتشر شده است، اما چرا؟ آیا این مطالب مفید است یا شنیع؟
مطمئناً بخش مهمی از تاریخ ما است. بیایید آن تاریخ را تا مرزهای واقعی آن ببریم و از همان ابتدا شروع کنیم. به نقل از تری پراچت بزرگ: “در ابتدا چیزی وجود نداشت که منفجر شد.”
(احتمالا.) این اتفاق در حدود 13.8 میلیارد سال پیش رخ داده است. پس از آن، چیزها برای مدتی به اطراف پرواز کردند (من را ببخشید، کیهان شناسان). سپس، حدود 4.5 میلیارد سال پیش، زمین از زباله هایی که در اطراف خورشید ما جمع شده بودند تشکیل شد. درجه حرارت در این زمین اولیه بسیار گرم بود، فعالیت های آتشفشانی زیادی وجود داشت، و ممکن بود مقداری آب مایع وجود داشته باشد. جو بیشتر هیدروژن و هلیوم بود.
زمین اولیه توسط مواد فضایی دیگر مورد برخورد قرار گرفت، و یک برخورد بزرگ تقریباً به طور قطع منجر به تشکیل ماه شد. بسیاری از زباله های دیگر بر اثر گازهای آزاد کننده ضربه بخار می شوند و مواد محبوس شده در زمین شروع به فرار از پوسته آن می کنند. نتیجه به اصطلاح جو دوم زمین بود.
مفهوم یک هنرمند از زمین اولیه اعتبار تصویر: ناسا. (برای اطلاعات بیشتر روی تصویر کلیک کنید.)
اینجاست که دی اکسید کربن وارد مرحله چپ می شود… یا… مرحله زیر؟ به هر حال، درست در همان نقطه اولیه، همراه با بخار آب، نیتروژن و مقادیر کمتری از گازهای دیگر آنجا بود. (توجه داشته باشید، بدون اکسیژن، یعنی O2 – مقادیر قابل توجهی از آن تا 1.7 میلیارد سال دیگر یا 2.8 میلیارد سال پیش وجود نداشت.) در واقع، دی اکسید کربن فقط در آنجا نبود، بلکه بیشتر زمین را تشکیل می داد. جو، احتمالاً چندان متفاوت از جو مریخ امروزی نیست.
نکته این است که دی اکسید کربن پدیده جدیدی نیست. این در واقع همان تعریف یک پدیده قدیمی است. این اطراف بوده است، خوب، تقریباً برای همیشه. و همینطور اثر گلخانه ای. زمین اولیه داغ بود. واقعا گرم. احتمالاً 200 درجه سانتیگراد یا بیشتر، زیرا این گازهای اتمسفر گرمای خورشید را به دام انداخته اند. با گذشت زمان، زمان زیادی، سطح دی اکسید کربن کاهش یافت زیرا در سنگ های کربناته به دام افتاد، در اقیانوس ها حل شد و توسط اشکال حیات برای فتوسنتز استفاده شد.
چند میلیارد سال قبل از آغاز قرن بیستم و سطح دی اکسید کربن اتمسفر حدود 300 ppm (0.03٪) بود که در مقایسه با اکسیژن (حدود 20٪) و نیتروژن (حدود 78٪) بسیار ناچیز بود.
شیمیدان ها و دی اکسید کربن
شیمیدان فلاندری یان باپتیست ون هلمونت آزمایشی را انجام داد که در نهایت منجر به کشف گاز دی اکسید کربن شد.
بیایید لحظه ای در آنجا مکث کنیم و کمی به تلاش های انسان نگاه کنیم. در حدود سال 1640، شیمیدان فلاندری، یان باپتیست ون هلمونت، کشف کرد که اگر زغال چوب را در یک ظرف دربسته بسوزاند، جرم خاکستر به دست آمده بسیار کمتر از جرم زغال چوب اولیه خواهد بود. پس او راهی نداشت که بداند گاز دی‌اکسید کربن را تشکیل داده و جمع‌آوری کرده است، اما حدس می‌زد که مقداری از زغال‌سنگ به اسپیریتوس سیلوستریس یا «روح وحشی» تبدیل شده است.
در سال 1754، جوزف بلک، شیمیدان اسکاتلندی متوجه شد که گرم کردن کربنات کلسیم، با نام مستعار سنگ آهک، گازی تولید می کند که سنگین تر از هوا است و نمی تواند آتش یا زندگی حیوانات را حفظ کند. او آن را “هوای ثابت” نامید، و اغلب به دلیل کشف دی اکسید کربن به او نسبت داده می شود، اگرچه مسلماً ون هلمونت ابتدا به آنجا رسید. بلک همچنین اولین کسی بود که آزمایش آب آهک را انجام داد، که در آن دی اکسید کربن از طریق محلول هیدروکسید کلسیم حباب می شود. او از این آزمایش برای نشان دادن اینکه دی اکسید کربن از طریق تنفس تولید می‌شود، استفاده کرد، آزمایشی که هنوز بیش از 250 سال بعد در مدارس انجام شد تا نشان دهد هوایی که ما بیرون می‌دهیم بیش از هوایی که تنفس می‌کنیم دی اکسید کربن دارد.
در سال 1772، جوزف پریستلی، مشهورترین شیمیدان انگلیسی، چکاندن اسید سولفوریک (یا اسید ویتریولیک، همانطور که او می‌دانست) روی گچ آزمایش کرد تا گازی تولید کند که می‌توان آن را در آب حل کرد. به عنوان یک نتیجه، پریستلی اغلب با اختراع آب سودا شناخته می شود (اطلاعات بیشتر در این مورد در این مورد)، اگرچه پزشک دکتر ویلیام براونریگ احتمالاً آب گازدار را زودتر کشف کرده بود – اما او هرگز کار خود را منتشر نکرد.
در اواخر دهه 1700، دی اکسید کربن بیشتر به عنوان «گاز اسید کربنیک» شناخته شد، همانطور که در این مقاله به تاریخ 1853 مشاهده شد. در سال 1823 هامفری دیوی و مایکل فارادی موفق شدند دی اکسید کربن مایع را در فشارهای بالا تولید کنند. Adrien-Jean-Pierre Thilorier اولین کسی بود که دی اکسید کربن جامد را در سال 1835 توصیف کرد. نام دی اکسید کربن برای اولین بار در حدود سال 1869 استفاده شد، زمانی که اصطلاح “دی اکسید” مورد استفاده قرار گرفت.
نموداری از «آغشته کردن به آب با هوای ثابت»، چاپ شده برای جی. جانسون، شماره 72، در کلیسای سنت پاولز، 1772.
برای لحظه ای به پریستلی برگرد. در اواخر دهه 1800، یک لیوان آب چشمه آتشفشانی یک درمان رایج برای مشکلات گوارشی و بیماری های عمومی بود. اما اگر در نزدیکی یک چشمه آتشفشانی زندگی نمی کردید، چه؟ به یاد دارید که جوزف بلک ثابت کرده بود که CO2 توسط موجودات زنده تولید می شود، بنابراین به فکر پریستی افتاد که شاید بتواند
d یک ظرف آب را روی یک خمره تخمیر در یک کارخانه آبجو آویزان کنید و گاز را از این طریق جمع آوری کنید.
اما خیلی کارآمد نبود. همانطور که خود پریستلی گفت، “سطح هوای ثابت در معرض هوای معمولی قرار می گیرد و به طور قابل توجهی با آن مخلوط می شود، [و] آب با فرآیندی که در بالا توضیح داده شد، مقدار زیادی از آن را جذب نمی کند.”
پس از آن بود که او آزمایش خود را با اسید ویتریولیک انجام داد، که امکان کنترل بسیار بیشتری بر فرآیند کربناته شدن را فراهم کرد. پریستلی پیشنهاد کرد که “آب آغشته به هوای ثابت” حاصل ممکن است تعدادی کاربرد پزشکی داشته باشد. به‌ویژه، شاید چون آب طعم اسیدی داشت، مانند آب دم‌شده با لیمو، او فکر کرد که ممکن است درمان مؤثری برای اسکوربوت باشد. افسانه ها حاکی از آن است که او به همین دلیل این روش را برای دومین سفر خود به اقیانوس آرام به کاپیتان کوک داد. البته این کمکی نمی کرد، اما به این معنی است که کوک و خدمه اش از اولین افرادی بودند که آب گازدار را به منظور نوشیدن یک نوشیدنی گازدار تولید کردند.
گاز تازه کننده
متوجه شده اید که علیرغم همه کارهای او، هیچ برند نوشیدنی گازدار به نام Priestly وجود ندارد (حداقل که من نمی شناسم).
جوزف پریستلی با توسعه اولین روش برای ساخت آب گازدار اعتبار دارد.
اما یکی به نام Schweppes وجود دارد. این به این دلیل است که یک ساعت ساز آلمانی به نام یوهان جاکوب شوپه کاغذ پریستلی را شناسایی کرد و با استفاده از بی کربنات سدیم و اسید تارتاریک، فرآیند ساده تر و کارآمدتری را انجام داد. او در سال 1783 شرکت Schweppes را در ژنو تأسیس کرد.
امروزه نوشیدنی های گازدار کمی متفاوت ساخته می شوند. ممکن است در مورد کمبود دی اکسید کربن در تابستان امسال در بریتانیا شنیده باشید. این کمبودها به این دلیل به وجود آمدند که این روزها دی اکسید کربن در واقع به عنوان محصول جانبی فرآیندهای دیگر جمع آوری می شود. در واقع، پس از چند بیت شیمی کاملاً ساده که به یک دنباله واقعاً زیبا اضافه می شود.
از کود تا نوشابه های گازدار
همه چیز با کود آمونیاک شروع می شود یا به طور دقیق تر به پایان می رسد. همانطور که هر دانشجوی علوم GCSE که حتی به نیمی از آن توجه کرده است می تواند به شما بگوید، آمونیاک از واکنش هیدروژن با نیتروژن در طول فرآیند هابر ساخته می شود. به راحتی می توان نیتروژن را به دست آورد – همانطور که قبلاً گفته ام تقریباً 80 درصد جو ما را تشکیل می دهد – اما هیدروژن باید از هیدروکربن ها ساخته شود. معمولا گاز طبیعی یا متان.
این شامل فرآیند شناخته شده دیگری به نام اصلاح بخار است که در آن بخار با متان در دمای بالا در حضور کاتالیزور نیکل واکنش می دهد. این گاز مونوکسید کربن تولید می کند که یک گاز بسیار سمی است. ولی اشکالی ندارد! در حضور کاتالیزور کمی متفاوت، مونوکسید کربن را با آب بیشتری واکنش دهید و هیدروژن بیشتری دریافت خواهید کرد. و مقداری دی اکسید کربن
نترس، اینجا هیچ چیز هدر نمی رود! CO2 برای انواع مصارف مرتبط با مواد غذایی و صنعتی گرفته شده و مایع می شود، که مهم ترین آن نوشیدنی های گازدار است. این برای همه افراد درگیر به خوبی کار می کند زیرا اصلاح بخار مقادیر زیادی دی اکسید کربن خالص تولید می کند. اگر بخواهید آن را به غذا و نوشیدنی اضافه کنید، نمی خواهید محصولی با گازهای دیگر آلوده شود.
دی اکسید کربن محصول جانبی تولید کود است.
ما در تابستان امسال در بریتانیا با مشکل مواجه شدیم زیرا کارخانه‌های تولید آمونیاک بر اساس برنامه‌ای که به فصل کاشت مرتبط است کار می‌کنند. کشاورزان معمولاً در تابستان – زمانی که در حال برداشت محصول هستند یا در آستانه برداشت محصول هستند – کود مصرف نمی کنند، بنابراین بسیاری از گیاهان آمونیاکی برای نگهداری در آوریل، می و ژوئن تعطیل می شوند. این به طور طبیعی منجر به کاهش مقدار دی اکسید کربن موجود می شود، اما معمولاً مشکلی نیست زیرا زمان توقف نسبتاً کوتاه است و در بقیه سال به اندازه کافی برای تامین تولید کنندگان تولید می شود.
با این حال، امسال قیمت گاز طبیعی بالاتر بود، در حالی که قیمت آمونیاک تقریباً ثابت ماند. این بدان معناست که کارخانه‌های آمونیاک عجله زیادی برای بازگشایی ندارند، و این بدان معناست که بسیاری از آنها در ماه ژوئیه، درست زمانی که موج گرما بزرگی در بریتانیا رخ داد، همزمان با جام جهانی فوتبال (که تمایل به ایجاد تقاضای زیادی دارد، تولید دی اکسید کربن را آغاز نکردند. برای پاپ گازدار، به دلایلی).
که ما را به حال و هوای خود بازمی گرداند…
فاجعه دی اکسید کربن؟
ممکن است فکر کنید، آیا دی اکسید کربن بیش از حد در جو ما وجود ندارد؟ در واقع، آن موج گرمایی که شما به آن اشاره کردید، آیا این یک پدیده گرمایش جهانی نبود؟ آیا نمی توانیم فقط … دی اکسید کربن را از هوای خود استخراج کنیم و مشکلات همه را حل کنیم؟ خوب، بله و نه. به یاد دارید که قبلاً گفتم که در آغاز قرن بیستم و سطح دی اکسید کربن اتمسفر حدود 300 ppm (0.03٪) بود؟
در طول صد سال گذشته سطح دی اکسید کربن اتمسفر از 0.03٪ به 0.04٪ افزایش یافته است.
امروزه، کمی بیش از 100 سال بعد، سطوح حدود 0.04٪ است. این افزایش قابل توجهی در مدت زمان نسبتاً کوتاهی است، اما هنوز هم تنها بخش کوچکی از جو ما است (با این وجود یک کسری کوچک مهم – در عرض یک دقیقه به آن خواهیم رسید).
تقطیر گازهای موجود در هوا با خنک کردن هوا تا زمانی که به مایع تبدیل شود و سپس جداسازی آن امکان پذیر است.
اجزای مختلف با نقطه جوششان. به عنوان مثال نیتروژن، N2، در دمای سرد -196 درجه سانتیگراد در حالی که اکسیژن، O2، در دمای 183- درجه سانتیگراد می جوشد.
اما یک مشکل وجود دارد: CO2 در فشارهای استاندارد حالت مایع ندارد. این ماده جامد را تشکیل می دهد که مستقیماً به گاز تبدیل می شود. به همین دلیل دی اکسید کربن معمولاً از مخلوط های تقطیر برودتی حذف می شود، زیرا باعث یخ زدن جامد و وصل کردن تجهیزات می شود. راه‌های دیگری برای استخراج دی‌اکسید کربن از هوا وجود دارد، اما اگرچه کاربردهای مهمی دارند (به خواندن ادامه دهید)، روش‌های عملی برای تولید حجم زیادی از گاز برای صنایع غذایی و نوشیدنی نیستند.
برای لحظه ای به محیط زیست بازگردید: چرا آن 0.04% نوجوان باعث چنین سردردهایی برای ما می شود؟ چگونه یک 400 مولکول CO2 که با یک میلیون مولکول دیگر به اطراف می چرخد می تواند چنین مشکلات بزرگی ایجاد کند؟
برای آن، من باید کمی انحراف را انجام دهم تا در مورد اشعه مادون قرمز یا IR صحبت کنم.
تشعشعات فروسرخ برای اولین بار توسط ستاره شناس ویلیام هرشل در سال 1800 کشف شد. او در تلاش بود تا لکه های خورشید را مشاهده کند که متوجه شد فیلتر قرمز رنگش به شدت داغ شده است. در چیزی که من همیشه فکر می‌کردم یک جهش شهودی نسبتاً شگفت‌انگیز بود، او سپس نور خورشید را از یک منشور عبور داد تا آن را شکافت، دماسنج را درست فراتر از نور قرمزی که می‌توانست با چشمانش ببیند نگه داشت و متوجه شد که دماسنج دمای بالاتری را نشان می‌دهد. نسبت به زمانی که در طیف مرئی قرار می گیرد.
او نتیجه گرفت که باید یک شکل نامرئی از نور فراتر از طیف مرئی وجود داشته باشد، و در واقع وجود دارد: نور مادون قرمز. به نظر می رسد که کمی بیش از نیمی از کل انرژی خورشید به شکل تابش مادون قرمز به زمین می رسد.
این چه ربطی به دی اکسید کربن دارد؟ به نظر می رسد که دی اکسید کربن، یا بهتر است بگوییم پیوندهای دوگانه O=C=O، مقدار زیادی تابش مادون قرمز را جذب می کند. در مقابل، اکسیژن و نیتروژن که بیش از 90 درصد جو زمین را تشکیل می‌دهند، مادون قرمز را جذب نمی‌کنند.
مولکول‌های CO2 نیز IR را مجددا ساطع می‌کنند، اما با جهش کمی به اطراف، لزوماً در یک جهت نیستند و – و به همین دلیل است که مقادیر ناچیز دی‌اکسید کربن باعث مشکلات نه چندان ریز می‌شود – انرژی را به مولکول‌های دیگر در جو منتقل می‌کنند. فرآیند. هر مولکول دی‌اکسید کربن را به‌عنوان یک مستی در نظر بگیرید که در یک میخانه دست و پا می‌زند، به پای مردم می‌کوبد و باعث درگیری بزرگ می‌شود. یک فرد مزاحم می تواند به طور غیرمستقیم باعث شود بسیاری از افراد دیگر خود را کبود و خونریزی کنند و به این فکر کنند که چه اتفاقی افتاده است.
مانند دی اکسید کربن، بخار آب نیز مادون قرمز را جذب می کند، اما عمر نسبتاً کوتاهی در جو ما دارد.
بخار آب در اینجا نیز مهم می شود، زیرا در حالی که O2 و N2 مادون قرمز را جذب نمی کنند، بخار آب جذب می کند. بخار آب در جو ما عمر نسبتاً کوتاهی دارد (حدود ده روز در مقایسه با یک دهه دی اکسید کربن) بنابراین اثر گرمایش کلی آن کمتر است. به جز این که وقتی دی اکسید کربن به داخل مخلوط ریخته می شود، گرمای اضافی را به آب منتقل می کند و بخار آن را برای مدت طولانی تری نگه می دارد (به جای اینکه مثلاً به صورت باران رسوب کند) و دمای سیستم را حتی بیشتر بالا می برد.
اساساً مولکول های دی اکسید کربن گرما را در نزدیکی سطح سیاره به دام می اندازند. به همین دلیل است که دی اکسید کربن به عنوان گاز گلخانه ای توصیف می شود و افزایش سطح آن باعث گرم شدن کره زمین می شود. افرادی هستند که هنوز استدلال می کنند که اینطور نیست، اما در واقع، آنها انتهای چوب (هاکی) را اشتباه گرفته اند.
این حتی یک مفهوم جدید نیست. بیش از 100 سال پیش، در سال 1912، یک قطعه کوتاه در Rodney و Otamatea Times منتشر شد که در آن نوشته شد: “کوره های جهان اکنون سالانه حدود 2،000،000،000 تن زغال سنگ می سوزانند. وقتی این ماده سوزانده می شود و با اکسیژن یکی می شود، سالانه حدود 7,000,000,000 تن دی اکسید کربن به جو اضافه می کند. این امر باعث می شود که هوا پوشش موثرتری برای زمین باشد و دمای آن را افزایش دهد.
تابستان امسال شاهد دماهای بی سابقه ای بوده است و برخی از دانشمندان نسبت به سناریوی “زمین گرمخانه” هشدار داده اند.
این قطعه 1912 نشان می‌دهد که ممکن است در «قرن‌ها» شاهد اثراتی باشیم. در واقع، ما اکنون نتایج را می بینیم. همانطور که قبلاً اشاره کردم، تابستان امسال شاهد دمای بالای بی سابقه بوده است و برخی از دانشمندان نسبت به سناریوی “زمین گرمخانه” هشدار داده اند، که در آن افزایش دما باعث اختلالات جدی در اکوسیستم، جامعه و اقتصاد می شود. نویسندگان تاکید کردند که این امر اجتناب ناپذیر نیست، اما پیشگیری از آن نیازمند تلاش جمعی است. آنها حتی یک سند همراه را منتشر کردند که شامل چندین راه‌حل ممکن بود، که به طرز عجیبی، نسبت به زاویه «همه ما می‌میریم»، ستون‌های اینچ کمتری را به خود اختصاص دادند.
ناامید نشو، یه کاری بکن…
اما من قصد دارم به آن اشاره کنم، زیرا ما را به CO2 برمی گرداند. خیلی از آن در فضای ما وجود دارد. چگونه می توانیم با آن مقابله کنیم؟ واقعاً ساده است: اول، اضافه کردن بیشتر را متوقف کنید، یعنی سوزاندن سوخت های فسیلی را متوقف کنید. ما فناوری های دیگری برای تولید انرژی داریم. دلیل اینکه ما هنوز در این مرحله روی سوخت‌های فسیلی گیر کرده‌ایم، سیاست و پول است، و حتی چاق‌ترین گربه‌های چاق نیز شروع به درک این موضوع کرده‌اند که پول برای ما زیاد نیست.
اگر سیاره قابل سکونت ندارید. خب اکثراشون (احتمالاً برای برخی افراد امیدی وجود ندارد، اما حداقل می‌توانیم امیدوار باشیم که روزهای آسیب‌رسان آنها محدود باشد.)
منابع دیگری از دی اکسید کربن و دیگر گازهای گلخانه ای، شاید کمتر آشکار، وجود دارد که ممکن است کاهش یابد، مانند دام، سیمان برای مصالح ساختمانی و زباله های عمومی.
جنگل ها دی اکسید کربن را در غرق های کربن زمین به دام می اندازند. سیستم‌های تنوع زیستی بیشتر معمولاً کربن بیشتری ذخیره می‌کنند.
و سپس، ما به خارج کردن CO2 از جو برگشتیم. چگونه؟ توقف جنگل‌زدایی باعث می‌شود که CO2 بیشتری در به اصطلاح غرق‌های کربن زمینی به دام بیفتد. به همین ترتیب، مدیریت خوب خاک کشاورزی به به دام انداختن کربن در زیر زمین کمک می کند. سیستم‌های تنوع زیستی بیشتر معمولاً کربن بیشتری را ذخیره می‌کنند، بنابراین اگر بتوانیم از نابودی سیستم‌های خشکی و ساحلی جلوگیری کنیم، این امر نیز ناهموار خواهد بود. در نهایت، راه حل تکنولوژیکی وجود دارد: جذب و ذخیره کربن یا CSS.
این، در اصل، شامل حذف CO2 از جو و ذخیره آن در سازندهای زمین شناسی است. همان کاری که زمین برای هزاران سال انجام داده است، اما سریعتر. همچنین می تواند با تولید انرژی زیستی در فرآیندی به نام BECCS مرتبط باشد. این راه حل عالی به نظر می رسد، اما در حال حاضر انرژی بر و پرهزینه است، و نگرانی هایی وجود دارد که پروژه های BECCS ممکن است در نهایت با کشاورزی رقابت کند و به تلاش های حفاظتی آسیب برساند.
پاسخی جدید از یک ماده باستانی؟
تشکیل منیزیت، یا کربنات منیزیم، ممکن است یکی از راه های به دام انداختن دی اکسید کربن باشد.
برخی تحقیقات کاملاً جدید ممکن است راه حل دیگری ارائه دهد. این یکی دیگر از فناوری‌های جذب کربن است که شامل کربنات منیزیم یا منیزیت (MgCO3) می‌شود. منیزیت در طول صدها هزار سال به آرامی در سطح زمین شکل می گیرد و دی اکسید کربن را در ساختار خود به دام می اندازد.
می توان آن را به راحتی در دماهای بالا به سرعت ساخت، اما البته اگر مجبور هستید چیزها را گرم کنید، به انرژی نیاز دارید، که ممکن است به همان میزانی که می خواهید CO2 خارج کنید، دوباره وارد آن می شود. اخیراً تیمی از محققان دانشگاه ترنت در کانادا راهی برای تشکیل سریع منیزیت در دمای اتاق با استفاده از میکروسفرهای پلی استایرن یافته اند.
این چیزی نیست که اگر مثلاً سقف خانه همه را با ریزکره ها بپوشانید تفاوت چندانی ایجاد نمی کند، اما می توان از آن در ژنراتورهای سوخت سوز (که می توانند انرژی های تجدیدپذیر یا حتی مواد زائد را سوزانده باشند) برای تمیز کردن موثر استفاده کرد. دی اکسید کربن ناشی از انتشار آنها این فناوری به تنهایی تفاوت بزرگی ایجاد خواهد کرد.
و حالا ما اینجا هستیم. دی‌اکسید کربن یکی از قدیمی‌ترین موادی است که وجود دارد، به همان اندازه که «طبیعی» هستند. از تنفس گرفته تا نوشیدنی‌های گازدار گرفته تا آب و هوای ما، در همه جنبه‌های زندگی روزمره ما درگیر است. هم دوست است و هم دشمن. آیا راه‌هایی برای نجات خودمان از آن در فضای خود پیدا خواهیم کرد؟ من شخصاً خوشبین هستم، تا زمانی که از دانشمندان و مهندسان حمایت کنیم نه اینکه با آنها بجنگیم…