MMS و سی دی شیمی – حقایق

حدود یک سال پیش پستی با موضوع MMS و CD نوشتم. از آن زمان بسیاری از مردم آن پست را تحسین کرده اند، اما برخی دیگر از طولانی بودن آن (این پست) و حاوی نظرات بیش از حد شکایت کرده اند.

من معتقدم که هر کسی که آنها را می خواهد باید به راحتی به حقایق مربوط به این موضوع دسترسی داشته باشد، نه فقط به اطلاعات ارائه شده توسط طرفداران استفاده از MMS/CD.

با در نظر گرفتن این موضوع، من این پست را به عنوان خلاصه ای از اصول اولیه نوشته ام. فقط می خواهم اگر از این برای نوشتن مقاله استفاده می کنید به من اعتبار بدهید. ذکر حساب توییتر من، @potassium-nitrate.ir یا پیوندی به این صفحه کافی است.

MMS چیست؟

MMS مخفف «محلول معدنی اصلی» یا گاهی اوقات «محلول معدنی معجزه‌آسا» است. این محلول 22.4 درصد از کلریت سدیم در آب است. کلریت سدیم دارای فرمول شیمیایی NaClO است₂. بنابراین MMS 22.4 گرم NaClO است₂ در 100 میلی لیتر آب حل می شود. سدیم کلریت/MMS به خودی خود به عنوان سفید کننده عمل نمی کند.

LD50 کلریت سدیم (برای موش ها) 350 میلی گرم بر کیلوگرم است. این بدان معناست که به طور متوسط، اگر به موش ها 350 میلی گرم از آن را به ازای هر کیلوگرم وزن بدن تغذیه کنید، نیمی از موش ها خواهند مرد. اگر فرض کنیم سمیت آن در انسان مشابه است (و دلیلی هم وجود ندارد که چنین نباشد) به این معنی است که 5.25 گرم احتمالا برای کشتن یک کودک 4 ساله متوسط ​​با وزن حدود 15 کیلوگرم کافی است.

MMS معمولاً به عنوان “قطره تصفیه آب” فروخته می شود. «تصفیه آب کلریت سدیم» را در گوگل جستجو کنید و به سرعت آن را پیدا خواهید کرد (معمولاً در کنار محلول «فعال کننده»). بطری های برای فروش معمولاً 4 اونس یا 114 میلی لیتر هستند. یک چهارم یکی از این بطری ها احتمالا برای یک کودک 15 کیلوگرمی 4 ساله کشنده است.

CD (یا CDS) چیست؟

CD دی اکسید کلر است (و CDS مخفف محلول دی اکسید کلر است). دی اکسید کلر ClO است₂. آی تی است سفید کننده ای که به صورت صنعتی برای سفید کردن خمیر چوب استفاده می شود. همچنین برای تصفیه آب و از بین بردن عوامل بیماری زا در برخی مواد غذایی استفاده می شود. این ماده برای تصفیه آب موثرتر از کلر ساده در نظر گرفته می شود – خورنده کمتری است و به ویژه در از بین بردن باکتری لژیونلا و همچنین بسیاری از ویروس ها و تک یاخته ها خوب است.

دی اکسید کلر سمی تر از کلریت سدیم است. LD50 آن 292 میلی گرم بر کیلوگرم است (هرچه این عدد کمتر باشد، سمی تر است). به همین دلیل، غلظت های مورد استفاده در برنامه های غذایی/آب بسیار کم است. آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده حداکثر سطح دی اکسید کلر را 0.8 میلی گرم در لیتر در آب آشامیدنی تعیین کرده است. این 0.00008 گرم در 100 میلی لیتر آب است.

ارتباط بین MMS و CDS چیست؟

دی اکسید کلر به سرعت از محلول تبخیر می شود، به این معنی که محلول های CD را نمی توان ذخیره کرد – آنها به صورت تازه و در صورت نیاز ساخته شده اند. هنگامی که کلریت سدیم با یک اسید، معمولا اسید سیتریک (اسید موجود در پرتقال و لیمو) مخلوط می شود، دی اکسید کلر را تشکیل می دهد. به اختصار:

MMS + اسید = CDS.

شیمی پشت این پیچیده است. اگر اسید مورد استفاده اسید هیدروکلریک (HCl) باشد، ساده‌تر است، و این روش خاص «فعال‌سازی» گاهی اوقات توسط طرفداران استفاده از MMS/CD توصیه می‌شود.

اگر کلریت سدیم با اسید سیتریک مخلوط شود، واکنش در یک مرحله انجام نمی شود. بلکه اسید کلر (HClO₂) شکل می گیرد که در نهایت تجزیه می شود و ClO را تشکیل می دهد₂. چندین واکنش در این فرآیند دخیل است. غلظت دی اکسید کلر در محلول ساخته شده به این روش احتمالاً کمتر از زمانی است که از اسید هیدروکلریک استفاده شود. با این حال، مهم است که بدانیم محلول حاصل مخلوطی از مواد مضر است. دی اکسید کلر کمتر لزوماً به معنای ایمن تر نیست.

وقتی MMS “فعال می شود” چه مقدار دی اکسید کلر تشکیل می شود؟

نمی توان به طور دقیق به این پاسخ داد، زیرا به عوامل مختلفی بستگی دارد. برای شروع، بستگی به این دارد که از اسید هیدروکلریک یا اسید دیگری (مانند اسید سیتریک) استفاده شود. بیشتر به دما و مقدار اسید اضافه شده بستگی دارد. ما هیچ راهی نداریم که دقیقا بدانیم شخصی که این راه حل ها را در خانه مخلوط می کند چه می کند.

سندی درباره کلریت سدیم اسیدی شده منتشر شده توسط کمیته مشترک تخصصی افزودنی های غذایی (JECFA) نشان می دهد که در pH 2.3، محلول 50 ppm کلریت سدیم می تواند اسید کلر 16 ppm (در pH های بالاتر کمتر) تولید کند. با شروع با یک محلول 22.4٪ (مانند MMS)، و با در نظر گرفتن استوکیومتری پیشنهاد شده توسط معادلات بالا، این می تواند چیزی در حدود 36 گرم دی اکسید کلر در هر لیتر آب تولید کند.

حد ایمن توصیه شده توسط EPA ایالات متحده برای دی اکسید کلر 0.0008 گرم در لیتر آب است. این مقدار را با 36 گرم در لیتر مقایسه کنید. حتی اگر تنها کسری به دی اکسید کلر تبدیل شود، مخلوط حاصل احتمالاً ده ها هزار بیش از حد مجاز خواهد بود.

چگونه از محلول های CD در تولید غذا و نوشیدنی استفاده می شود؟

محلول های بسیار رقیق، تنها با چند پی پی ام دی اکسید کلر، به عنوان اسپری یا محلول غوطه وری برای مرغ، گوشت، سبزیجات، میوه ها و غذاهای دریایی استفاده می شود. با این حال، در این کاربردها، دی اکسید کلر از غذا خیلی قبل از اینکه کسی آن را بخورد تبخیر می شود – در محصول نهایی غذایی وجود ندارد. دی اکسید کلر نیز در تصفیه خانه ها استفاده می شود، اما غلظت آن در آب نهایی به شدت کنترل می شود تا کمتر از حد مجاز توصیه شده باشد.

چگونه از محلول های CD به عنوان “درمان های جایگزین” استفاده می شود؟

گروهی از مردم معتقدند که نوشیدن محلول های سی دی یا استفاده از آنها برای انجام تنقیه می تواند هر بیماری، بیماری و شرایطی را درمان کند. با این حال، هیچ مدرکی مبنی بر اینکه CDS اصلاً مؤثر است وجود ندارد، و هیچ مکانیسم معقولی برای نحوه عمل فرضی آن ارائه نشده است. جیم هامبل، که ده سال پیش نام MMS را ابداع کرد و جرقه استفاده از این “درمان ها” را برانگیخت، ادعا کرد که با صلیب سرخ برای درمان موفقیت آمیز گروهی از بیماران مالاریا در اوگاندا همکاری کرده است. صلیب سرخ به شدت این ادعاها را رد می کند. مفسران دیگر به روشنی دلیل غیرممکن بودن ادعاهای فروتن را توضیح داده اند.

گروه بزرگی آنلاین به رهبری کری ریورا وجود دارد که معتقدند راه حل های CD می توانند اوتیسم را درمان کنند. این درست نیست. اوتیسم یک اختلال رشد عصبی است. هیچ درمانی وجود ندارد، اگرچه درمان های خاص ممکن است به افراد دارای طیف اوتیسم کمک کند تا در زندگی روزمره بهتر مدیریت کنند. علت اوتیسم نامشخص است، اما به نظر می رسد که پایه ژنتیکی قوی دارد.

Humble و Rivera از نوشیدن محلول های CD و/یا استفاده از آنها در تنقیه حمایت می کنند. پروتکل‌های چنین درمان‌هایی شامل اضافه کردن قطره‌های CDS به آب، شیر یا مایعات دیگر است.

تعداد قطره های استفاده شده متفاوت است. طبق گزارش ها، هامبل در درمان مالاریا در یک زمان از 18 قطره استفاده می کرد. معمولاً این به مایع دیگر اضافه می شود، برای مثال در یک بطری 250 میلی لیتری. با فرض اینکه یک قطره 0.1 میلی لیتر باشد، این می تواند به اندازه 0.065 گرم دی اکسید کلر در 250 میلی لیتر یا 0.26 گرم در لیتر باشد. بار دیگر، حد توصیه شده ایمن EPA ایالات متحده برای دی اکسید کلر 0.00008 گرم در لیتر است.

مقادیر توصیه شده توسط پروتکل های MMS/CD احتمالاً حداقل است 3000 برابر محدودیت های ایمن، و ممکن است بسیار بیشتر باشد. پروتکل هایی وجود دارد که نوشیدن این مخلوط ها را هر یک یا دو ساعت، هشت بار در روز یا حتی بیشتر توصیه می کند.

اگر کسی یک محلول سی دی بنوشد چه اتفاقی می افتد؟

این به غلظت بستگی دارد. سطوح بسیار پایین مورد استفاده در تصفیه آب معمولی مضر نیستند (به همین دلیل محدودیت های ایمن وجود دارد)، اما نوشیدن مقادیر زیاد (مانند مواردی که معمولاً در پروتکل های MMS/CD توصیه می شود) باعث تحریک دهان، مری و معده می شود. هیچ مدرکی مبنی بر ایجاد سرطان دی اکسید کلر وجود ندارد. مدخل ATSDR (آژانس ثبت مواد سمی و بیماری ها) برای دی اکسید کلر می گوید که “مطالعات روی موش ها نشان داده است که قرار گرفتن حیوانات باردار در معرض دی اکسید کلر یا قرار گرفتن نوزادان در معرض کمی بعد از تولد می تواند باعث تاخیر در رشد مغز شود” (نگاه کنید به). همچنین PMID: 2213920).

چرا از تنقیه CDS استفاده می شود، و چه تاثیری خواهد داشت؟

ریورا به طور خاص از تنقیه CDS برای کشتن «انگل‌هایی» که او و پیروانش معتقدند باعث اوتیسم می‌شوند، حمایت می‌کند. هیچ مدرکی دال بر وجود این “انگل ها” وجود ندارد. عکس‌هایی که در اینترنت منتشر شده و ظاهراً آن‌ها را نشان می‌دهند محکوم شده‌اند که در واقع پوشش روده و مخاط را نشان می‌دهند که در نتیجه مستقیم روش‌های تنقیه شدید دفع می‌شوند.

تنقیه، صرف نظر از مایع مورد استفاده، خطراتی دارد. تنقیه مکرر می تواند باعث عدم تعادل الکترولیت، پارگی روده و آسیب به بافت های رکتوم شود. تنقیه با CDS احتمالاً خطرناک است زیرا خورنده است. طرفداران استفاده از CDS ادعا می کنند که “انتخابی” است و فقط باکتری ها و انگل های “مضر” را از بین می برد. ممکن نیست؛ دی اکسید کلر یک عامل اکسید کننده قوی است و به تمام سلول هایی که با آنها در تماس است آسیب می رساند، صرف نظر از ماهیت آن سلول ها.

کودکان بافت نازک تری نسبت به بزرگسالان دارند. خطرات تنقیه معمولی، به ویژه با یک عامل خورنده مانند دی اکسید کلر، و به ویژه هنگامی که در خانه توسط فردی بدون آموزش پزشکی انجام می شود، احتمالاً برای کودکان بسیار بیشتر است.

آیا راهی برای تشخیص اینکه آیا فردی از CDS در غلظت های بالا استفاده کرده است وجود دارد؟

تا زمانی که کسی به استفاده از CDS اعتراف کند، واقعاً هیچ راهی برای تشخیص وجود ندارد. به همین دلیل موارد بسیار کمی از آسیب ناشی از CDS گزارش شده است، زیرا کاربران تمایل دارند بسیار مخفیانه عمل کنند. مگر اینکه تنقیه باعث ترومای بزرگ شود (که یک خطر واقعی است) علائم احتمالاً ناراحتی گوارشی نسبتاً مبهم است که می تواند ناشی از هر چیز دیگری باشد. هیچ آزمایش پزشکی معمولی برای اندازه گیری دی اکسید کلر یا کلریت در بدن وجود ندارد. آنجا است یک آزمایش ویژه برای اندازه‌گیری کلریت در بافت‌ها، خون، ادرار و مدفوع، اما این آزمایش نمی‌تواند میزان قرار گرفتن در معرض یا اثرات مضر را نشان دهد. این آزمایش انجام نمی شود مگر اینکه قرار گرفتن در معرض مورد انتظار باشد. به عبارت دیگر، بعید است که کسی هرگز متوجه شود که از CDS برای خود یا فرزندش استفاده نکرده است.

آیا MMS/CDS در اخبار بوده است؟

بله، در چند مورد:

اگر هیچ درمانی برای اوتیسم/سرطان/ برخی شرایط دیگر وجود ندارد، آیا ارزش امتحان کردن را ندارد؟

پزشکی همه چیز در مورد خطرات در مقابل فواید است. مزیت استفاده از یک درمان خاص همیشه باید از خطر استفاده از آن درمان بیشتر باشد. در این مورد وجود دارد نه مزایای ثابت شده استفاده از MMS/CDS. آنجا هستند خطرات قابل توجه، همانطور که در بالا توضیح داده شد. تنها کاری که MMS/CDS انجام می دهد این است که شما را مریض کند و به طور کلی بیشتر از آنچه شما (یا فرزندتان) ممکن است احساس کنید. پس نه، ارزش امتحان کردن را ندارد. لطفا این کار را نکنید.

---

نظرات در این صفحه تا زمانی که از سر و کار داشتن با “تو یک داروساز هستی!”، “اینها همه دروغ است!”، “این ویدئوی یوتیوب را که ثابت می کند کار می کند تماشا کنید!” باز می ماند. و “من هر روز آن را می نوشم و حالم خوب است!” نظرات را تایپ کنید ان و همین. جدیدترین نظر “تو به وضوح توسط شرکت ها پول می گیرید” حذف شده است. نظرات بسته شده است نروید و در صفحات دیگر نظر دهید: نظر شما تایید نخواهد شد.