امروز به یاد شیمیدان زن بسیار معروف دیگری افتادم که مدتی پیش وقتی پست وبلاگم را در مورد این موضوع نوشتم به نوعی فراموشش کردم.
بله، مارگارت تاچر: متولد 13 اکتبر 1925، امروز، 8 آوریل 2013 درگذشت. او بین سال های 1943-1947 شیمی را در آکسفورد خواند. من، یک کودک دهه 80 چگونه می توانستم او را فراموش کنم؟ درست است، او برای چیزهایی غیر از شیمی مشهور شد، اما با این حال موضوع او این بود.
پس به سیاست اهمیت نده. او به عنوان یک شیمیدان چه کرد؟
در آخرین سال تحصیلی خود در آکسفورد، او در کریستالوگرافی اشعه ایکس زیر نظر دوروتی هاجکین تخصص گرفت (یکی دیگر از حذف شرم آور از جانب من – هاجکین تکنیک کریستالوگرافی پروتئین را توسعه داد، ساختار پنی سیلین را تایید کرد و سپس ساختار ویتامین B12 را تعیین کرد. که برای او جایزه نوبل اعطا شد).
مارگارت رابرتز، خواهرزاده تاچر پس از فارغ التحصیلی برای BX Plastics مشغول به کار شد. پس از نقل مکان به دارتفورد، او به عنوان یک شیمیدان تحقیقاتی برای J. Lyons and Co. در Hammersmith، به عنوان بخشی از یک تیم توسعه دهنده امولسیفایر برای بستنی کار کرد.
پس امولسیفایرها چه کار می کنند؟ خوب، همانطور که همه می دانند، روغن و آب با هم مخلوط نمی شوند. حداقل، نه برای همیشه. می توانید آنها را به طور موقت با هم تکان دهید، اما به تدریج از هم جدا می شوند. امولسیفایرها به عنوان نوعی پل بین روغن و آب عمل می کنند. آنها یک انتهای آبگریز (“متنفر از آب”) و یک انتهای آبدوست (“عاشق آب”) دارند. بیت آبگریز خود را در قطرات روغن دفن می کند، در حالی که بیت آب دوست با مولکول های آب آویزان می شود. امولسیفایرها همه چیز را با هم کار می کنند. آنها واسطه های دنیای مولکولی هستند.
امولسیفایرهای طبیعی زیادی وجود دارد. از این گذشته، موجودات زنده حاوی چربی و آب هستند و اگر همه چیز به طور مداوم از هم جدا شود، ممکن است مشکل ساز شود. به طور خاص، زرده تخم مرغ حاوی امولسیفایری به نام لسیتین است (گیاهخواران نگران نباشید، یک نسخه سویا نیز وجود دارد). دفعه بعد که تقریباً هر چیزی حاوی چربی می خورید (شکلات، بستنی، سس، سس سالاد) برچسب را بررسی کنید – احتمالاً لسیتین روی آن است یا شماره E آن، E322.
به هر حال، به تاچر برگردیم. اون چکار کرده؟ جی لیون و شرکت او را مأمور کردند که هوای بیشتری به بستنی وارد کند. مشکل این بود که آن را ثابت نگه داشت، به طوری که به یک گودال آبکی سقوط نکرد. نوع بستنی‌ای که تاچر روی آن کار می‌کرد، همان چیزی است که امروزه آن را بستنی «نرم سرو» می‌نامیم – چیزهایی که از دستگاه‌هایی که وانت‌های بستنی به اطراف می‌چسبند بیرون می‌ریزند و یک تکه شکلاتی خوشمزه را درون آن می‌چسبانید. سرو نرم دارای چربی شیر کمتری است (به طرز عجیبی مناسب است، با توجه به اینکه تاچر بعداً به “شیر قاپ” معروف شد) و در دمای بالاتری نسبت به بستنی معمولی تولید می شود که هر دو آن را ارزان تر می کنند.
تیم تاچر موفق شد مقدار هوایی را که می‌توان در این ترکیب انباشته کرد دوبرابر کرد و به این ترتیب آن ماشین‌های بزرگ و آقای ویپی متولد شدند.
بنابراین مهم نیست که در مورد سیاست او چه فکر می کنید، به یاد داشته باشید که بدون کار او نمی توانید در تابستان از یک ورقه 99 از ون بستنی لذت ببرید. اگر تابستان امسال را ببینیم…